Hij gooit speelgoed door de kamer, stampt wild om zich heen en gilt! “Waaaaaaaah!”

Ik adem. In en uit. Rustig blijven. Kalmte kan je redden. En hem. Dat weet je. Ik weet dat je zin hebt om mee te schreeuwen, maar je doet dat niet. Je gaat het hem, en dus ook jezelf, alleen maar moeilijker maken. Denk aan zijn diagnose. Besef dat hij er niets aan kan doen. Probeer er te zijn voor hem, hem te begrijpen en hem te sussen. En blijf vooral kalm. Dit is straks weer voorbij. Rustig blijven … Ik blijf het voor mezelf herhalen in mijn hoofd. Opnieuw en opnieuw.

Inwendig gekrijs 

Ik doe mijn stinkende best om de mama te zijn die hij op dit moment nodig heeft. Uiterlijk kalm en beheerst, zoals het hoort. Maar vanbinnen gil ik, nog luider dan hij. Hij voelt vast en zeker hoe ik me echt voel. Hij hoort mijn inwendig gekrijs. Doe harder je best! Nog harder! Komaan! Dit loopt fout! Zie je dat niet? Hij gooit, nog maar eens. Bam! Recht op de televisie. Ik zie de schade, voel woede opborrelen. Ik roep, hysterisch. Hij brult nog luider. Het escaleert verder.

Verdorie. Gefaald, slechte moeder!

...

Even later zitten we naast elkaar in de zetel. Ik glimlach naar hem. Hij naar mij. Ik ben absoluut geen slechte moeder, stel ik mezelf gerust, maar ook geen superheld!