Mijn zoon van 4,5 jaar is zeer wel ter tale zoals ze dat bij ons op sappige wijze noemen. Hij pikt heel snel woorden op en gebruikt ze ook in de juiste context. Heerlijk om hem bezig te horen.
Tijdens een gezamenlijk knutsel – slash – prutsmoment had hij het plots over de liefde.
Ik mocht deelgenoot zijn van zijn gedachten en besloot om dit contemplatiepareltje meteen neer te pennen.
Ik heb hem trouwens toestemming gevraagd om ons gesprekje online te zetten. “Zodat andere mensen dat kunnen lezen, mama?”
“Ja, schat, ik vind het zo wonderlijk mooi hoe jij spreekt over de dingen dat ik het graag wil delen met iedereen.”

Het was oké, zei hij.

zoon:         "Soms heb ik weer wat liefde nodig omdat het bijna op is."

ik:              "Van wie heb je dan liefde nodig?"

zoon:          "Ah, van mezelf hé, mama."

ik:              "En hoe gebeurt dat dan?"

zoon:          "Ik denk dat mijn helpertjes daarvoor zorgen. (stilte) 
                   O, ik weet het. Ik heb een klik-klak in mijn buik en die doet dan 'klik-klak'
                   en dan heb ik weer wat liefde bij."

ik:               "Hoe werkt die klik-klak dan precies? Ik ben wel geïnteresseerd."

zoon:          "Daar zitten batterijtjes in die nooit plat gaan en mijn helpertjes hebben daar
                   ook veel elekiciteit in gestoken."

ik:               (met de mond vol tanden, een hart vol ontroering en
                   de grootste smile op mijn gezicht)