Kleine vingers, kleine tenen, kleine handjes, kleine voetjes.

Alles zo klein: de rompertjes, de kousjes, de broekjes en de pampertjes.
Een mini-mensje in vergelijking met grote broer. Die lijkt haas een reus.

Zo licht, fragiel en weerloos in deze grote wereld.

De babybezoeken zijn allang uitgedoofd. Ze zijn vervangen door lange boswandelingen.

Wat is het stil in huis, tenminste zolang grote broer op school is en zij het niet op een krijsen zet.

De ontmoetingen met lotgenoten zijn nu gesprekken via WhatsApp en de interne dialogen die ik met mezelf voer. Wat voelt het soms zo claustrofobisch aan tussen die 4 muren.

Enkel de tweewekelijkse afspraken bij de kinesist en de noodzakelijke boodschappen jagen me naar buiten.

De gesprekken over die ‘vervelende collega’ zijn vervangen door een gedetailleerd verslag over het aantal uren die ze (niet) geslapen heeft.

Wat is de wereld opeens zo klein geworden.