Mijn papa (54) en ik (25) hebben, volgens mij, een speciale band. Door zijn drukke job in Duitsland van zondag- tot vrijdagavond brachten we veel tijd zonder elkaar door. Graag laat ik hem aan het woord over hoe hij deze situatie ervaren heeft. Door onze ervaringen te delen, willen we graag andere dochters en vaders stimuleren om hun band (bijkomend) te versterken. We willen papa’s geruststellen dat je ook vanop afstand een goede vader kan zijn.

Papa, was het een bewuste keuze om enkel in het weekend thuis te zijn?

“Toen ik na mijn studies in 1989 meteen het aanbod kreeg om in Duitsland te gaan werken, was ik ongebonden en had ik geen verplichtingen tegenover een gezin. Toen ik vier jaar later met je mama trouwde, was het volop crisis in Duitsland en was er geen enkele vacature open voor ingenieurs. Ik wilde toen wel weer naar België komen, maar economisch gezien ging het niet. Dan hebben we beslist dat ik in Duitsland zou blijven, want met een zeer zware huislening, was van job veranderen te riskant. Mijn werk verliezen zou ook betekend hebben onze thuis verliezen. Uiteindelijk werd ik wat ouder, had een goed loon, maar van job veranderen, zou onlosmakelijk gepaard gaan met loonverlies. Dat was zuur. Enfin, ik heb de toestand altijd tegen gehad en daardoor is het er nooit van gekomen om op weekdagen vaker thuis te zijn.”

Heb je je hier soms schuldig over gevoeld?

“Ik heb altijd mijn verantwoordelijkheid genomen als kostwinnaar en gezinshoofd. Ik nam bewust de tijd om in het weekend de nodige tijd aan jullie, mijn kinderen, te besteden. Ik ging bijvoorbeeld nooit op café of naar de vereniging van het één of ander, omdat ik zoveel mogelijk thuis wilde zijn. Ik denk niet dat ik me schuldig moet voelen.”

“Het deed me zo’n deugd, toen je me mailde over dat prachtige doelpunt op school.”

Hoe ervaarde jij het contact met het thuisfront vanuit Duitsland?

“Toen jouw broer en jij nog kleuter waren, was contact houden met het thuisfront moeilijk door een gebrek aan technologische middelen. We hadden slechts één vaste telefoon en elke dag bellen was een beetje te duur. Vanaf dat jullie in de lagere school zaten, konden we e-mails versturen. De grappigste mail die je me ooit zond, was over dat prachtige doelpunt dat je in het zesde leerjaar gemaakt had. Het deed me zo’n deugd om te weten dat mijn kinderen zich amuseerden. Later was er Skype en WhatsApp en konden we berichtjes sturen, bellen en was contact houden gemakkelijker. Als het trage internet niet wegviel, bleven we soms urenlang aan de lijn om bij te praten. Opeens voelden we ons fysiek dichter bij elkaar… Dat was voor beide fronten een zalig gevoel!”

Als je hierop terugkijkt, had je dan iets anders gedaan?

“Of ik het nog zou opnieuw doen of iets anders had gedaan? Moeilijke vraag: je weet op voorhand niet wat je achteraf wel weet. Vele wissels in je leven worden voor je gezet zonder dat je het beseft. Kijk eens naar jezelf… Iets of iemand heeft een wissel gezet naar lesgeven in een middelbare school. En wie heb je daar leren kennen? Met welke gevolgen voor je levensloop? Je had twee maanden tevoren nooit kunnen weten dat je stagementor ook je lief had kunnen worden. Misschien had ik voor burgerlijk ingenieur kunnen studeren en een andere carrière gemaakt. Misschien was ik via die weg ook wel volledig mislukt?

“Ik geef mijn verantwoordelijkheid uit handen, maar probeer toch wel als een soort badmeester aan de zijkant van het zwembad toe te kijken.”

Met welke drie woorden zou je onze band omschrijven en waarom?

“Goh, dan ga ik voor gezonde bezorgdheid, raad geven en veel praten. Ik vind dat je soms nog een beetje raad nodig hebt, als het gaat om samenwonen of andere belangrijke en ingrijpende beslissingen over de toekomst. Je mag ermee doen wat je wil, maar van iemand met meer levenservaring kan je vaak erg veel bijleren. De afgelopen jaren na je studies heb je reuzegrote stappen gezet in jouw jonge leven: je hebt een leuke jongen leren kennen, met wie je op dit moment samenwoont, en je hebt na eventjes zoeken je ideale job gevonden… Ik geef je mijn verantwoordelijkheid uit handen, maar ik probeer toch wel als een soort badmeester aan de zijkant van het zwembad toe te kijken.

Als vader ga ik er graag met jou alleen op uit, want dan hebben we het meeste contact. Helaas vinden we weinig gemeenschappelijke tijd, maar als het ons lukt, halen we er alles uit. We gaan bijvoorbeeld samen wandelen of fietsen en onlangs hebben we onze beide interesses zelfs kunnen combineren in een museum. Sinds jouw kleuterjaren heb ik op onze zolder een modeltreineninstallatie uitgebouwd en door jouw kennis over het verleden en mijn passie voor treintjes, hebben we die dag erg veel van elkaar kunnen bijleren. Zo’n momenten koesteren we voor eeuwig en altijd.”

Heb je ooit iets gemist in onze relatie?

Goh, als het gaat over gezonde bezorgdheid, stel ik me soms de vragen: “Waarom heb je nooit gehuild op mijn schouder? Waarom heb je mij nooit eens omarmd? Papa wil je toch beschermen…”

Welke tips zou je geven aan vaders en dochters om hun band nog beter te kunnen maken?

“Maak quality time van de tijd dat je bij elkaar bent. Praat veel over wensen en problemen. Accepteer het leeftijdsverschil en daardoor verschillende opvattingen ten gevolge van de generatiekloof.”

Véronique: “Na het gesprek was ik ontroerd door papa’s woorden over hoe hij altijd voor mij klaar stond en zal staan, ondanks onze fysieke afstand. De herinneringen aan onze uitjes, zal ik ook voor altijd blijven koesteren. Ik zal nooit vergeten hoe dankbaar ik hem ben dat hij heeft bijgedragen tot mijn persoonlijkheid vandaag. Papa, ik zie je graag!”

Tekst door Véronique Bavin (redactievrijwillger VIVA-SVV Limburg)