Wij zullen nooit zijn groene ogen, mijn ontembare krullen, zijn technische kennis of mijn interesse in taal doorgeven aan de volgende generatie. Maar wat wij nog altijd heel graag wél geven aan een kindje is onze liefde, onze tijd en alle aandacht die we over hebben. Het stond vrij snel vast dat we niet kinderloos door het leven willen gaan, maar hoe we ons ‘alternatief’ ouderschap dan wel zien, was niet onmiddellijk duidelijk.

Oermoedergevoelens
Eerst en vooral heb ik me lang afgevraagd of ik mij wel mama zou kunnen voelen van een kindje dat ik niet zelf heb gedragen. De meeste mama’s worden al verliefd wanneer ze dat boontje op de eerste echo zien. Die liefde groeit 9 maanden lang, wordt gevoed door eerste schopjes en het kiezen van een naam.

Ik ben lang bang geweest dat ik deze oermoedergevoelens niet kan hebben en nooit een ‘echte’ mama zou kunnen zijn. Maar praten met lotgenoten zorgde voor een gerust gevoel. Adoptie-ouders uit onze buurt vertelden dat het toeleven naar hun adoptiekindje hetzelfde voelde als toeleven naar hun biologisch kindje. Dit voelde wel als een grote opluchting. 

Pleegmama in wording
We zullen dus geen kindje hebben van ons twee, maar we willen wel heel graag voor kinderen zorgen. Na veel praten met elkaar, onze ouders en lotgenoten en ons goed informeren kwamen we uit bij pleegzorg.  Dat deze vorm van ouderschap niet klassiek is, ligt voor de hand. Maar voor ons moet een kind niet onze achternaam dragen of in ons trouwboekje staan om onze liefde te krijgen. Wij hopen een kindje de warme thuis, dat het door uiteenlopende omstandigheden even niet meer heeft, te geven. Wij hopen dat er een kindje is dat ons even hard nodig heeft, dan wij hem of haar.

Dat ik dus geen mama, in de klassieke betekenis van het woord, zal zijn, is onvermijdelijk. Maar dat ik mijn best zal doen om een goede pleegmama te zijn, is een zekerheid.