Corona-clichés
Het lijkt of de hele wereld baadt in een zee van tijd. “Wat doe je anders, in deze tijden van corona?”, klinkt het vaak. Ik gruwel van die uitspraken.
Tijd
Op straat kom je geen kat meer tegen, maar wanneer ik mensen spreek, lijken ze allemaal dingen te doen waarvoor ze anders geen tijd hebben. Een grote lenteschoonmaak, boeken lezen, breien, tuinieren … Noem maar op. Ook online zie je niets dan vrolijke gezichten en aan grappige foto’s en filmpjes van blij dansende gezinnen geen gebrek. Ben ik dan de enige die nog steeds de handen vol heeft? Of misschien zelfs meer dan ooit?
Nooit alleen
Van ’s morgens tot ’s avonds ben ik omringd door mijn gezinsleden. De kindjes zijn nog veel te klein en begrijpen er helemaal niets van. Als ik moet werken, zijn we plots allemaal samen thuis, en toch ben ik dan nooit helemaal bereikbaar voor hen. Mijn lontje is op die momenten heel wat korter en ik voel me onvolledig als moeder en als werknemer. Ik lijk niets nog te kunnen doen zoals ik het gewend ben.
En elk vrij moment wordt opgeëist. Nog meer dan anders. Want ja, tijdens mijn werkpauze voel ik me verplicht om mijn kindjes te entertainen. Op een pedagogisch verantwoorde manier.
Er schiet dus nog minder tijd dan anders over voor mijzelf. Laat staan dat er tijd overblijft om te poetsen, te lezen, te breien of te tuinieren.
De volgende die mij zegt dat hij “in deze tijden van corona” veel tijd heeft, die zou ik dus bijna iets kunnen aandoen. Gelukkig wordt mijn geagiteerde ziel door mijn man op tijd tot rust gebracht als hij me erop wijst dat we onszelf gelukkig moeten prijzen dat we allemaal nog gezond zijn. Laat dat nu 1 cliché zijn waar ik me wel helemaal in kan vinden.