Het eerste oudercontact van dit schooljaar diende zich aan met de juf van onze oudste (5,5).
In coronatijd is het helaas niet mogelijk om face to face met de leerkracht af te spreken en een gesprek te voeren. Spontaneïteit en broodnodig sociaal contact gefnuikt door de c-crisis. Collateral damage. Net als zoveel andere schade.

Dan maar via Facetime oudercontacten. Ook goed. Lekker makkelijk met de telefoon. Eens niet hopeloos op zoek gaan naar de inloglink voor Zoom of Teams of Google Meet ... Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn om eens ‘gewoon’ te bellen.

De juf sprak vol lof over onze zoon. Ik herkende veel van wat ze zei.
Het is zo fijn om te merken dat hij zich goed voelt, dat hij zijn plek snel gevonden heeft - hij is in deze school ingestapt in de 3de kleuterklas - dat hij makkelijk vrienden maakt, dat hij zorgzaam is, dat hij graag en gefocust werkt, dat hij met iedereen overeenkomt en kan spelen, dat hij geïnteresseerd is in taal en rekenen, dat hij zeker klaar zal zijn om volgend jaar naar het eerste leerjaar te gaan, dat hij nadenkt over de dingen en over zichzelf ...

Ik dacht: "Man toch, mijn zoon is echt een kopie van mezelf."
Ik wist het al van heel erg vroeg, en het wordt keer op keer bevestigd in andere contexten dan die van ons gezin.

De juf voegde nog toe: "Het enige waar we misschien wat moeten op toezien is ..."

Och, ik wist het.

Ik vulde haar aan nog voor ze het zelf kon zeggen: "zijn perfectionisme?"

"Ja. Hij werkt heel graag, maar ook traag. Omdat hij zo secuur is en omdat hij het goed wil doen. Als dat niet lukt, merk ik dat hij het er soms lastig mee heeft."

Ik knikte en bevestigde dat hij thuis soms uitbarstingen heeft als iets hem niet lukt of als iets niet gaat zoals hij het wil. De juf zei dat hij dat in de klas helemaal niet heeft.
"Tuurlijk niet!", dacht ik bij mezelf.
Ik herken dit patroon maar al te goed. Op school flink je best doen en thuis alle remmen los. Gelukkig weet ik dat hij er zelf niet kan aan doen, dat hij de veilige aanwezigheid van mijn man en mij nodig heeft om te kunnen en te mogen ontladen, dat hij het er zelf lastig mee heeft, niet dat hij lastig IS. Je bént namelijk nooit je gevoel of je gedrag.

Hoewel ik niet echt verbaasd was was ik precies toch een paar seconden van mijn melk.
Tijdens die seconden liet ik toe om mijn saboterende gedachten hun gang te laten gaan.

Waar is die aan/uit-knop?

Om mijn gedachten te stoppen deed ik de 5,4,3,2,1-truc:
Je telt af, als zat je in een NASA-ruimteraket klaar voor take-off. Dat is het moment waarop je welbewust kan beslissen om niet mee te gaan in je eigen gedachten en je niet te laten meenemen naar verre hoogtes waardoor je je voeten niet meer op de grond voelt staan en de verbinding verbroken wordt.
Het hielp. Ik besliste om uit mijn raket te stappen en kwam terug bij mijn rustige zelve.

Ik weet al lang dat ons oudste kind qua karakter heel hard op mij lijkt. Dat hij - op dit moment in zijn jonge leven - moeilijk om kan met teleurstelling en met verliezen. Hij is er zich bewust van en we passen allerlei strategieën toe om hiermee om te gaan. We oefenen elke dag. En weet je, in retrospect leer ik er zelf ook nog altijd van.

Het is oké.

Ik glimlachte en wist: we komen er wel uit.
Op dat moment realiseerde ik mij dat ik het omarmd had, dat perfectionisme. Dat het goed is, dat het er mag zijn.

Ook bij mezelf.

Het besef kwam binnen. Redelijk bruut, maar met een soort van rauwe schoonheid. Dat ik door mijn zoon mag leren om mijn eigen perfectionisme een plek te geven en mag stoppen met ertegen te blijven vechten. Het is en blijft tenslotte een deel van mij.
Hoe langer ik leef, hoe zachter de kritische stemmen in mijn hoofd en hoe zachter ik word voor mezelf.

Ik heb er het volste vertrouwen in dat onze zoon zijn eigen pad zal bewandelen. Het feit dat ik hem al op zo'n jonge leeftijd kan en mag begeleiden is een voorrecht. Ik ga mijn pad, hij het zijne. Stap voor stap. Af en toe eens samen en meer en meer apart. En dat is he-le-maal oké.