Het was op een goeie zondag. Ik was bij mijn ouders op bezoek en had onze 2 kinderen (1,5 en 3,5 jaar) meegebracht. Mijn zus en haar dochtertje (5,5 jaar) waren ook van de partij.

Verrassing!

Ik moest nog een boodschap doen op het moment dat mijn jongste haar middagdutje deed. Toen ik terugkwam kreeg ik een onverwacht verhaal op mijn boterham.

Niets was nochtans anders dan anders. Mijn moeder en zus zaten druk kletsend aan de keukentafel terwijl de kinderen zich ondertussen bezighielden in de veranda, het heerlijke speelparadijs in het huis van oma en opa. Het is de plek waar al zoveel poppen gaan slapen zijn, dekentjes gestreken werden, puzzels gemaakt, (plastic) eten geserveerd, gezelschapsspelletjes gespeeld. Ook alle typische beroepen passeerden er al de revue: schoolmeester/juffrouw, winkelbediende, huisvader, onthaalmoeder, bakker, kapper, garagist, mecanicien enz. En nu dus ook dokter.
Of moet ik – aaaaargh – u-ro-loog zeggen? *kucherdekucherdekuch*
Het was nogal een intensieve lichamelijke ontdekkingstocht geweest, zo bleek achteraf.

Stilte

Het was al eventjes stil. Te stil. Met kleine kinderen in huis de mogelijke voorbode van kattenkwaad. Mijn zus en mama op kousenvoeten richting speelkamer. Zus dacht een schattig tafereel aan te treffen en hield haar smartphone in de aanslag om wat plaatjes te schieten of een filmpje te maken. Enigszins geschrokken van wat ze zag verdween de gsm meteen terug in de broekzak.
Mijn zoon werd blijkbaar aan een intensieve controle door dokter-nichtje onderworpen.

Mijn ma en zus raadden de kinderen aan om toch maar de kleertjes terug aan te doen en hun onderzoekje te stoppen.
Dat het wel interessant moest zijn om bij elkaar vanalles te ontdekken, dat je liefst eerst vraagt of het wel oké is, dat je zulke dingen misschien beter thuis deed.
En dat je na elk onderzoekje best je handen waste. Want de dokter doet dat ook, toch?

De manier waarop

Ik was toch opgelucht toen ik hoorde hoe mijn moeder en zus het hadden aangepakt. Hoewel ze in eerste instantie nogal verbaasd waren – ‘Scream’-emoji in gedachten – hebben ze niet paniekerig, boos of over-emotioneel gereageerd. Op een rustige en kordate manier werden de kinderen erkend in hun nieuwsgierigheid en exploratiedrang, terwijl ook meteen een grens aangegeven werd. Zo werden ze – in mijn ogen althans – voor een potentieel (seksualiteits)trauma behoed.

Los van deze situatie is het mijn grootste schrik dat kinderen zouden geloven dat iets wat heel natuurlijk is in hun ontwikkeling, zoals bijvoorbeeld het ontdekken van het eigen lichaam of dat van een ander menselijke wezen, compleet verkeerd is. Met alle mogelijke gevolgen vandien.

Dus, ma en zus: bedankt voor jullie manier van reageren. Het is zo geruststellend om te merken dat we ons op een redelijk vergelijkbare golflengte bevinden qua ouderschap/opvoeding en dat we elkaar daarin kunnen ondersteunen en vertrouwen.