Voor veel vrouwen is het moeilijk om hun eigen lichaam graag te zien. Voor onvruchtbare vrouwen is hun lichaam graag zien een dagelijkse opgave, een opgave waar ik ook niet altijd in slaag.

Allereerst zijn er de gevolgen die fertiliteitsbehandelingen hebben op je lichaam. De hormonen zorgen ervoor dat je buik opzwelt zodat het – oh ironie – lijkt alsof je vier maanden zwanger bent. De dagelijkse injecties laten onderhuidse bloeduitstortingen achter en de pleisters zorgen ervoor dat de huid op je buik volledig geïrriteerd raakt. Maar deze ongemakken zijn van tijdelijke duur, de teleurstelling die je voelt over je eigen lichaam gaat veel dieper en is moeilijker te overwinnen.

Vloeken omdat je lichaam niet kan doen wat een vrouwenlichaam hoort te doen. Wenen omdat zelfs de hoogste dosis hormonen je lichaam niet kan wijsmaken dat het bedoeld is om zwanger te worden. Ongelovig knikken wanneer de gynaecoloog je meedeelt dat je lichaam te veel mannelijke hormonen heeft. Er zijn momenten geweest dat ik mijn lichaam heb vervloekt, heb gehaat. Ik wou zo graag zwanger worden en het leek alsof mijn lichaam mij tegenwerkte.

Nu ik niet mijn kinderwens maar mijn zwangerschapswens opzij heb kunnen zetten, begint de teleurstelling stilletjes aan weg te ebben. Hoewel mijn lichaam nog altijd onvolledig voelt, kan ik het nu wel zien als een lichaam dat graag kan zien en kan zorgen voor iemand, en dat is ook al iets.