Het blad van mijn kalender was nog niet goed en wel omgedraaid of ik voelde de bui al hangen. De eerste kerstboomfoto's verschenen op Instagram, er doken sfeerlichtjes op in de straten en ik hoorde mensen afspreken op welk overgewaardeerd feest ze het nieuwe jaar zouden inzetten. Alarmbel na alarmbel: de feestdagen komen eraan.

Doorgaans ben ik wel te vinden voor een copieuze maaltijd en een glaasje bubbels, maar de kerstvakantie kan me vierkant gestolen worden. Ik hou niet van al die sociale verplichtingen, en over de platte commerce die rond het kerstfeest hangt, kan ik ook wel een boompje opzetten. Maar vooral: bij de feestdagen horen ook -dreigend muziekje- de vervelende vragen.

Je kent het wel, je hebt net je mond verbrand aan zo’n dodelijk heet bladerdeeghapje, en daar komt tante Rita*: ‘Weer geen lief meegebracht? Of mogen we hem niet zien, misschien? Haha.’ Weet zij veel dat ik elke kans aangrijp om potentiële partners te ontmoeten en dat mijn zelfvertrouwen een stukje verder de grond in zakt met elke teleurstellende date. Hoe kan zij nog maar vermoeden dat ik ter plekke in huilen zou kunnen uitbarsten als ik daar allemaal aan denk.

Een bevriend koppel krijgt dan weer de vraag of ze dit jaar niet aan kindjes beginnen. Wat ze de uitgebreide familie niet hebben verteld, is dat ze al sinds vorige kerst hopen dat het eens prijs zal zijn, en dat het maar niet wil lukken. En dat ze zich behoorlijk schuldig voelen telkens iemand hen daarover aanspreekt.

Daarom stel ik voor om het deze Kerst eens over een andere boeg te gooien. Vraag elkaar eens wat ons verwonderd heeft het afgelopen jaar, of wat ons hoopvol heeft gestemd? Wat heeft ons blij gemaakt, en waarvan werden we net kwaad of verdrietig? Zo geven we elkaar de kans om spontaan ons verhaal te doen, zonder de druk op te leggen om aan een bepaald ideaalbeeld te voldoen.

Er schieten je vast nog voorbeelden te binnen van zulke ‘onschuldige’ vragen, gesteld uit oprechte interesse of gewoon om een gênante stilte te vermijden. Een mens kan tenslotte niet eeuwig over het weer blijven leuteren. De vrager is zich van geen kwaad bewust, maar zadelt je wel op met een ongemakkelijk gevoel, of zelfs met een flinke deuk in je zelfbeeld.

Daarom stel ik voor om het deze Kerst eens over een andere boeg te gooien. Vraag elkaar eens wat ons verwonderd heeft het afgelopen jaar, of wat ons hoopvol heeft gestemd? Wat heeft ons blij gemaakt, en waarvan werden we net kwaad of verdrietig? Zo geven we elkaar de kans om spontaan ons verhaal te doen, zonder de druk op te leggen om aan een bepaald ideaalbeeld te voldoen.

Wie weet leren we dan wel dat tante Rita haar job eigenlijk grondig beu is, en dat ze een carrière als circusartieste ambieert. Of dat zwanger worden ook bij haar niet van een leien dakje liep, en dat ze jou zou kunnen helpen om met dat schuldgevoel om te gaan.

Zo maken vastgeroeste denkkaders plaats voor verwondering en spontaniteit, en kunnen we de drang laten varen om te passen in het zogenaamd perfecte plaatje. En als we dán nog onthouden om te blazen voor we zo'n warm hapje naar binnen schuiven, wordt het helemaal een mooie Kerst!

*Elke gelijkenis met bestaande tantes Rita berust op louter toeval.