Het is intussen 30 jaar geleden. Ik had pas een relatie met een jongeman die, net als ik, nog studeerde. Voor zijn specialisatie moest hij naar Engeland en ik zou enkele dagen met hem meereizen. Omdat ik overtijd was, nota bene al na het eerste seksueel contact, namen we een zwangerschapstest mee. Die bleek tot mijn afgrijzen positief te zijn. Het zat in de familie, gemakkelijk zwanger worden, mijn moeder had acht kinderen.

Ik sloeg in paniek want ik was streng katholiek opgevoed en was er zeker van dat ik door mijn vader uit huis gezet zou worden. Ik kon en mocht dat kind niet houden. Bovendien was ik nog maar pas begonnen aan mijn studies. De beslissing was dus vlug genomen.

Toch heb ik het heel lang moeilijk gehad. Mijn verdriet kwam van heel diep. Maar ik voelde me te beschaamd om er met iemand over te praten. Niemand wist van mijn geheim en ik ging liefst zo vlug mogelijk verder met mijn leven.

De reactie van mijn kinderen was hartverwarmend

Enkele jaren later leerde ik een andere man kennen. We kregen drie kinderen samen. Ik vertelde hem over de abortus en later vertelde ik het ook aan mijn familie. Het hielp mij in mijn verwerking. Jammer genoeg durfde niemand mij vragen hoe de abortus in zijn werk ging en hoe ik me voelde toen. Daardoor verdween het onderwerp naar de achtergrond.

Toen mijn kinderen de puberteit bereikten, besloot ik het ook aan hen te vertellen want ik wilde hen behoeden om ook een abortus mee te maken. Ik was beschaamd en bang, ze zouden me zeker een slechte moeder vinden. Maar hun reactie was zo aanvaardend en zonder oordeel dat het hartverwarmend en helend was.

Ik besef dat mijn abortus een lange mentale nasleep heeft gehad die niet de algemene regel is. Maar ik heb er wel uit geleerd dat schaamte en andere negatieve gevoelens pas oplossen als je er met anderen over durft spreken.