ongewenst kinderloos zijn

door Lo

Eerst is er de periode van vragen “Wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?” -  “Nu is het aan jullie hé.” – “Nu jullie huis af is, is het toch wel tijd?” – “Moet ik het eens voortonen? Heb je hulp nodig? Weet je niet hoe het moet misschien?” – “Willen jullie geen kinderen?” – “Jullie zijn toch al lang samen?”.
En dan na een tijdje vraagt er niemand nog iets. Alsof het taboe geworden is. Ik weet niet wat ik eigenlijk het ergste vond… de vragen of het stilzwijgen.

Achteraf bekeken had het mij zoveel deugd gedaan om er wél over te praten. Maar we namen in het begin de beslissing om het niet te doen. Enkel mijn ouders, broer en een handvol vriendinnen wisten het. Maar collega’s, familie … We zwegen en bleven zwijgen.

Bij diegenen die het wisten, merkte ik dat ze er moeilijk over durfden beginnen. Sommigen werden zelf zwanger en vertelden er weinig over omdat ze dachten dat het te pijnlijk ging zijn. Ja inderdaad dat is pijnlijk maar anderzijds het buitengesloten worden in die dingen is ook pijnlijk. Zelf (mentale) hulp vragen is ook iets wat je niet snel gaat doen in zo een situatie. Omdat het nog altijd een stuk taboe is in deze maatschappij.

Ik zal zelf nooit meer de vraag stellen “Wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?” omdat ik weet wat voor mogelijk verdriet er achter een niet vervulde kinderwens kan schuilen.

Reactie toevoegen

logo viva-svv

De inhoud van de site kan veranderen naargelang je een andere regio kiest.