De pot op
Al enkele maanden proberen we onze dochter op het potje te krijgen. Eerst ging ze voortdurend met het potje aan de haal. Ze gebruikte het als winkelmand, als opstapje of als stoel voor haar poppen.
Daarom probeerden we haar met boeken uit de bib duidelijk te maken waarvoor het potje nu écht dient. Als een grote dame sleepte ze die boeken mee naar het potje. En zo werd het potje haar persoonlijke relaxzetel. Want dankzij de boeken ging ze er dan wel gezwind op zitten, maar het werd eerder een middel om ons op elk moment van de dag aan het voorlezen te krijgen dan een stimulans om er pipi op te doen.
Wisselend succes
Na enkele (toevallige) successen waren we er stellig van overtuigd dat ze nu snel zindelijk zou zijn. In gedachten was ik al bijna haar eerste setje ondergoed aan het kiezen. Maar het werd nog maar eens duidelijk: het vel van de beer kan je beter niet verkopen voor hij geschoten is. Want van de ene dag op de andere wilde ze niet meer op het potje. Niet zonder onderbroek, maar ook niet met onderbroek. Het potje werd steevast in een hoek geduwd. Netjes op zijn plaats, maar zonder het verder een blik waardig te gunnen. Nu zitten we dus al enkele weken in een ‘potjesimpasse’. Mij hangt de deadline van de eerste schooldag al boven het hoofd, maar zij lijkt bij zichzelf te denken: ‘de pot op, jullie.’ En de natte billetjes neemt ze gewoon op de koop toe.
Reactie toevoegen