3 jaar geleden besliste ik na een gesprek met de gynaecologe om me te laten steriliseren.

Sommige mensen vroegen me waarom. “Je hebt toch geen partner?” Neen ik had en heb geen partner, noch ben ik de vrouw van de spannende, vrijblijvende seksuele contacten en toch voelde ik na heel veel nadenken dat dat was wat ik wilde.

Ik ben altijd dol op baby’s geweest, maar er was geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om nog eens maanden aan slapeloze nachten te doorstaan. Hormonen wilde ik ook niet meer in mijn lijf. Wat echt doorslaggevend was, was dat ik niet ooit nog een kindje op de wereld wou zetten dat altijd bij mij zou zijn terwijl ik mijn 2 zonen wel heel regelmatig naar hun papa zou moeten brengen.

Zwanger worden, ik zou er mij kennende wel mee hebben kunnen verzoenen. Maar ik zou niet om kunnen met het idee dat er misschien één of twee jongens ook bij wilden blijven, maar toch naar hun papa zouden moeten gaan.  

Velen begrepen het niet zo goed. Maar ik was 100 % zeker. Nog nooit voelde iets in mijn lijf, hoofd en hart zo duidelijk. Toen ik op de operatietafel lag en de gynaecologe me vroeg of ik zeker was, kon ik met mijn volledig hart ja zeggen.

Ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Al heb ik onverwachts wel een rouwproces doorgemaakt. Ik was niet meer de twintiger die ik nog vaak in mijn hoofd ben. Het voelde verdrietig en pijnlijk, maar uiteindelijk ook goed en geruststellend en ik gaf mezelf de tijd om op mijn eigen tempo door dit verdriet te gaan. Een deel van mijn leven werd afgesloten, een ander deel begon …