Kinderen krijgen of niet, het is een iets je op een bepaald moment in je leven moet over nadenken Er is enkel zwart of wit, grijs is geen optie. Tenzij je plusouder wordt, wat de dag van vandaag eerder regel dan uitzondering lijkt te zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik voel nog geen klok tikken en nader ook nog niet de now or never-fase. Maar het is wel een vraag waar ik regelmatig over nadenk.

Op dit moment zijn kinderen niet aan de orde in mijn leven. Ik wil reizen, ik wil dansen, ik wil dwalen en ik wil fladderen. Bovendien weet ik niet of ik ooit iemand anders op de eerste plaats kan zetten. 

Soms betrap ik mezelf op een glimlach bij het zien van snotneuzen en babyschoentjes.Ik steek mijn tong uit naar kinderen op de tram en rol over de vloer met mijn nichtjes op familiefeestjes. Wanneer ze, later op dat zelfde feestje, in mijn armen in slaap vallen hoor ik mijn eierstokken fluisteren.

Droppen bij de jeugdbeweging

Maar ik heb ook veel bedenkingen. Ik vraag me weleens af hoe egoïstisch het is om kinderen op de wereld te zetten. Het is algemeen geweten dat we met te veel zijn op deze aardbol, toch kiezen we ervoor onze genen te verspreiden. Ik heb soms het gevoel dat er en masse kinderen geproduceerd worden, om ze vervolgens elk vrij moment in de muziekles of in de jeugdbeweging af te zetten. 

Net zoals ongetwijfeld miljoenen andere mensen zonder kinderen, heb ik sterke meningen over het al dan niet kiezen voor kinderen. Wanneer je ervoor gaat, moet je ze volgens mij altijd op de eerste plaats zetten. Ik zou mijn kind(eren) van school willen halen, de woensdagnamiddagen met hen willen doorbrengen en hen van heel dichtbij zien opgroeien.

Op dit moment zijn kinderen niet aan de orde in mijn leven. Ik wil reizen, ik wil dansen, ik wil dwalen en ik wil fladderen. Bovendien weet ik niet of ik ooit iemand anders op de eerste plaats kan zetten. Egoïstisch misschien, of net realistisch.

Vroeger antwoordde ik op de vraag of ik kinderen wil, gedecideerd ja. De laatste jaren antwoord ik (even gedecideerd) neen. Maar eigenlijk heb ik geen idee. Misschien gaan mijn eierstokken in de loop der jaren nog wel luider klinken. Misschien zwijgen ze in alle talen. Of misschien word ik wel plusmama.

Een ding is zeker: als ik ooit op het punt kom waar ik het woord ‘kids’ veelvuldig gebruik, mag iemand mij afschieten.