Vallen en weer opstaan
Ik staar geboeid naar mijn computerscherm. Terwijl ik naar het prachtige filmpje kijk, stromen de tranen over mijn wangen. Ik speel het nog eens af. En nog eens ...
Ik voel de pijn en het verdriet. Ik word terug gekatapulteerd naar de talrijke momenten waarop ik mij compleet verslagen voelde. Die korte, maar erg krachtige momenten waarop ik de moed leek te verliezen. Ik zie mezelf terug zitten, een hoopje ellende, alleen met mijn verdriet. Ik hoor hoe ik denk dat ik niet sterk genoeg ben om zijn mama te zijn, dat ik het niet meer aan kan.
Ik kijk naar het filmpje en veeg mijn tranen weg.
Ik voel de kracht terug in me opborrelen. Ik zie mezelf opnieuw recht krabbelen. Ik hoor hoe ik mezelf moed inpraat: “Sta recht. Stop met wenen. Je kan dit wel. Je moet dit wel kunnen. Je bent sterk genoeg. Doe het, voor hem.”
Dit filmpje grijpt me naar de keel. Dit is de realiteit van elke mama of papa van een ernstig ziek kind. Een realiteit van heel hard vallen en vervolgens weer opstaan. Telkens opnieuw.
De ziekte maakt ons kwetsbaar. De liefde geeft ons kracht.
Kijken jullie even mee?
Voelen jullie even mee?
https://www.youtube.com/watch?v=HvNF0yFUcx0
Reactie toevoegen