De wachtkamer van de fertiliteit voelt voor mij aan als het hol van de leeuw. Mijn lichaam en geest staan er op scherp en willen me behoeden voor pijn en leed. Niet enkel het leed van de lichamelijke onderzoeken en behandelingen, maar ook de pijn van de vele emotionele tegenslagen, die onvermijdelijk zijn in een traject als dit.  

Ik wacht mijn beurt af en luister aandachtig naar de gedempte stemmen op de gang. Ik hoop maar dat ik geen getuige moet zijn van goed nieuws. Hoewel ik mezelf niet wil pijnigen, spits ik toch mijn oren. Ik wil me nog redden, maar het is al te laat. Ik hoor het, haarfijn, het stemgeluid dat op geluk duidt, pril geluk weliswaar … want hier is alle geluk voorzichtig, dat weet ik naderhand wel.  

Het komt aan als een slag in mijn gezicht. De moed zinkt in mijn schoenen. En ik vraag me bedroefd af wanneer het ooit aan ons zal zijn? 

Ik staar voor me uit, wil mezelf afsluiten van deze wereld, maar zie in mijn ooghoek vervolgens een vrouw huilend buitenkomen. Haar partner ondersteunt haar en wrijft troostend over haar rug. Ik leef met haar mee en voel mijn eigen oude en recente verdriet weer opspelen.  

Het is een harde wereld, maar ergens ook wel goed dat hij bestaat. Want zonder eileiders is deze wereld mijn enige kans om nog een eigen kindje te krijgen. Ik recht mijn rug en wil me beschermen tegen verder verdriet … op weg naar het geluk … dat hopelijk ooit aan onze kant zal staan.