"U mag zich hier neerzetten, mijnheer." Voor het eerst in heel ons fertiliteitstraject krijgt mijn partner een plaats en zelfs een stoel aangeboden op het actieterrein. Een baby verwekken, doe je normaal gezien samen, vanop de eerste rij, laat ons zeggen.
Hier in de wereld van de fertiliteit is dit geen vanzelfsprekendheid, maar een voorrecht, blijkbaar. Elk fertiliteitscentrum heeft hiervoor eigen gebruiken. Ik ben blij dat ze hier een plekje naast mij reserveerden voor mijn partner.

Ik grijp de hand van mijn partner en voel me dadelijk al minder oncomfortabel liggen mijn benen wijd open gespreid in de beugels. Ik focus me op het gezicht van mijn partner en probeer al die groen ingepakte mensen te vergeten. Enkel mijn partner en ik, en ons embryootje, onze baby in wording, mogen erbij zijn in mijn fantasie. Ik hoorde ergens dat het kan helpen om je jouw baarmoeder voor de geest te halen en je hierop te focussen. Ik probeer al mijn energie en moederwarmte-in spe vervolgens naar binnen te sturen, in de hoop de slaagkansen voor innesteling zo te vergroten. In werkelijkheid maakt het waarschijnlijk geen moer uit, is dit niet-wetenschappelijk, maar ik geloof erin en dat is het voornaamste. 

Samen kijken we vertederd hoe ons wolkje een plek krijgt daarbinnen. Ik zou willen blijven kijken, staren hoe ons baby’tje in wording verder ontwikkelt, maar na een halve minuut is het al gedaan, het echobeeld valt onverbiddelijk weg.
Ik mag me terug aankleden, we mogen naar huis, om te wachten. Ik noem de fertiliteit vaak de wachtkamer van het ouderschap, zonder garanties dat het ooit aan ons is. Maar vandaag heb ik gevoeld dat het anders kan. Vandaag kregen mijn partner en ik, een plaats bij het verwekken van ons kindje, dat in onze dromen al heel lang bestaat ...