Ik ben een kind van de jaren ’90 en dus per definitie grootgebracht met computers en sociale media. MySpace, Noxa, Netlog, MSN … Ik had overal een profiel.Tussen het spelen van De Sims door bedacht ik diepzinnige MSN-statussen (FrIeNdS 4 eVeRrRr bijvoorbeeld) en postte ik hippe foto’s van mijn paard.

Ik kreeg er mijn 1ste oneerbare voorstellen en zag er mijn 1ste (ongevraagde) piemels via de webcam (ik zweer dat we hadden afgesproken om elkaar eens te zien. Ik had duidelijk andere verwachtingen). Ondertussen blijven sociale media onder mijn vel kruipen. Facebook, Twitter,  Instagram, Snapchat, LinkdIn … Ik gebruik het allemaal. Het ene al wat actiever dan het andere.

Ik sputterde tegen, zei dat we de rekening wel zouden splitten. Dat ik niet verwachtte dat hij mijn eten zou betalen omdat hij toevallig het piemeldragende deel van dit duo was.

Af en toe heb ik dan ook eens een Twitter- of Instagramdate. Zo reageerde iemand ooit op mijn kerstboomselfie met: “Jij staat op mijn lijstje.” Na de volle 10 minuten vooronderzoek (valt binnen mijn leeftijdscategorie, geen kinderen, niet onknap, interessante content, we liken al jaren dingen van elkaar maar zagen elkaar nog nooit in het echt…) trok ik mijn stoute schoenen aan. ‘Zullen we eens kijken of we elkaar in het echt ook zo liken?’,  stuurde ik hem op Messenger. ’Dinsdag 20 uur?’ Score. 

Strong independent woman

Zo sprong ik dus, op een dinsdagavond, met een glimlach van oor tot oor de auto van een wildvreemde man in. Tegen beter weten - en al het advies van mijn moeder over vreemde mannen - in. We gingen naar mijn favoriete restaurant. Babbels over verre reizen en eindeloze ontdekkingen in verschillende culturen zorgden er voor dat het een fijne avond werd. Tot de rekening kwam …

Anno 2018 hield mijn date – die intussen zou moeten weten dat ik een strong independent woman ben – zich niet in om meteen de rekening naar zich toe te trekken. Ik sputterde tegen, zei dat we de rekening wel zouden splitten. Dat ik niet verwachtte dat hij mijn eten zou betalen omdat hij toevallig het piemeldragende deel van dit duo was. Glimlachend legde hij de briefjes op tafel: “laat me maar, doe jij de 2de ronde …” Ik wist dat hij de drankjes bedoelde die ongetwijfeld zouden volgen. Maar heel even leek het alsof ik misschien wel voor het dessert diende te zorgen.

Gentleman of macho?

Ik weet niet wat ik erger vond: toestaan dat hij me meetrok in een rollenpatroon dat ik al van mijn tienerjaren probeer te doorbreken of het besef dat ik het eigenlijk wel fijn vond. Ik wiebelde wat onzeker op mijn stoel. We dronken nog een pint of 2 en ik gaf hem braaf een nachtzoen op de kaak wanneer hij me galant thuis afzette en de autodeur voor me openhield.

Misschien was hij gewoon een gentleman en sta ik niet graag in schuld. Misschien had het ermee te maken dat ik hem niet snel terug dacht te zien. Of misschien had het te maken met mijn eergevoel, mijn waardigheid als onafhankelijke, vrije vrouw die zelf haar wegen kiest. Omdat ik gewend ben om te zorgen en te geven, niet om verzorgd te worden en te krijgen.