Zelfverminking

door Maya

Ik zit er even helemaal door.

Het is vrijdagavond en we zitten aan tafel. Vandaag geen gezonde maaltijd maar een snelle pizza.

1 keer in de maand komen we met een aantal dames samen voor een geleide meditatie en ik heb na het werk niet voldoende tijd om uitgebreid te koken, wil ik niet te laat aankomen.  Ik verheug me altijd erg op deze avonden; er wordt heel wat gelachen, soms valt er een traan maar bovenal slaap ik de nacht erna altijd gelijk een roosje. (Eerder gelijk een os, maar roosje klinkt zo mooi).

“Mam, ik moet je iets zeggen”

Ik zet snel de vuile borden in de vaatwasser en vraag Lars of hij de tafel even kan schoonvegen. “Mam, ik moet je iets zeggen, maar je moet me beloven dat je niet kwaad wordt.” Ik stop met mijn bezigheden, ga terug aan tafel zitten en beloof het. Lars aarzelt, neemt diep adem en zegt: ”ik snij mezelf soms.” Ik voel me misselijk worden. Gelukkig heb ik geen borden meer in mijn handen. 

Littekens

Lars legt me uit dat hij ook wel weet dat het niet goed is wat hij doet, maar dat hij het soms niet kan tegenhouden en dat ik het hem ook niet mag verbieden want dat het op bepaalde momenten zijn enige uitlaatklep is. Ik vraag hem wanneer ‘zoiets’ dan gebeurt. (Ik kan het woord ‘snijden’ niet over mijn lippen krijgen). Hij biecht op dat hij er een aantal jaren geleden al mee begon maar dat hij lange tijd zonder kon. Sinds enkele maanden doet hij het weer, en altijd als hij alleen is.

“Wil je de littekens zien?” vraagt Lars. “Neen.” is mijn eerste reactie, “maar als het voor jou belangrijk is; kijk ik er natuurlijk naar.” Hij toont me zijn bovenbeen vol met snijwonden en littekens in verschillende stadia van genezing. Ik kan geen woord uitbrengen en heb al mijn zelfbeheersing nodig om uiterlijk kalm te blijven. Lars kijkt me afwachtend aan maar ik leg hem uit dat ik niet weet wat zeggen en dat ik even tijd nodig heb om dit te verwerken.

Ik twijfel of ik hem alleen moet laten maar besluit toch naar de meditatie te gaan. Ik heb er nu meer dan ooit behoefte aan mijn hoofd leeg te maken om alles op een rijtje te zetten. Mijn vriendinnen merken natuurlijk al snel dat ik niet mezelf ben maar ik ben er nog niet aan toe om deze schokkende wending te delen. Ze hebben wel weet van Lars’ strijd en ik krijg een knuffel en een bemoedigend woord.

Ik voel me alsof ik op de bodem van de zee zit.

Die nacht slaap ik niet goed. De volgende dag kom ik door op automatische piloot. Zondagochtend belt Alexandra, mijn beste vriendin, en meter van Lars. Bij haar ‘hallo’ stort ik in. Ze schrikt en vraagt me wat er scheelt maar door het snikken kan ik me niet verstaanbaar maken. Uiteindelijk doe ik haar het hele verhaal. Lars is kind aan huis bij Alexandra en haar oudste zoon Toon en Lars zijn de beste vrienden sinds ze in hetzelfde jaar zijn geboren. Het is even stil aan de andere kant van de lijn en dan zegt Alex dat ze ook nooit iets heeft gemerkt van Lars zijn donker geheim.

‘That’s what friends are for’

Maar Alex zou Alex niet zijn als ze niet onmiddellijk klaar zou staan met hulp en praktische maatregelen. Terwijl ze me troost en moed in praat, biedt ze aan dat Lars elke avond dat ik niet thuis kan zijn, bij hen kan komen eten. Ik moet binnenkort een weekje naar het buitenland om mijn moeder te helpen met haar verhuis en ik maak me natuurlijk immens zorgen dat ik Lars dan alleen moet laten in deze toestand. Die verhuis werd maanden geleden al gepland en toen was ik nog in zalige onwetendheid van de storm die ons te wachten stond. We praten nog een half uurtje en langzaamaan voel ik me terug boven water komen.

Hoop

We zijn nu een week verder, een week vol emoties. Ik worstel met schuldgevoelens en angsten. Ik heb verlof genomen, ik kan me nu toch nergens op concentreren en ik wil Lars niet te vaak alleen laten. Ik besef natuurlijk dat ik niet 24/7 op hem kan letten en dat besef maakt me gek. Maar ik weet nu ook dat hij echt uit dit dal wil. Hij volgt professionele therapie en krijgt hulp en steun van de vele mensen die hem graag zien.

Ik zit er even helemaal door maar ik heb ook weer hoop.

Reageer

Miet
Wat ongelooflijk hard om dit als mama te moeten horen.
Wat hartverwarmend dat er vrienden zijn op wie je kan rekenen.
Veel moed!
18/04/2019 - 16:26

Reactie toevoegen

logo viva-svv

De inhoud van de site kan veranderen naargelang je een andere regio kiest.