Zeurpieten
Ik durf mijn kinderen wel al eens zeurpieten te noemen. Want zeuren kunnen ze, over alles en niets. Maar eigenlijk hebben ze het van geen vreemden …
Mama ontevree
Ik zeur als ik ’s morgens veel te vroeg moet opstaan na een turbulente nacht. Ik zit hen achter de veren als ze zich niet willen wassen. Ik loop te vitten wanneer ze hun ontbijt niet opeten.
Ik jaag hen op als ze niet voortmaken om op tijd op school te raken. Ik zeur nog meer als ze hun snottebellen aan hun propere kleren afvegen.
Ik raak gefrustreerd als ze in de zetel blijven hangen, terwijl er bergen speelgoed op hen liggen te wachten. Ik word ronduit boos als de salontafel naar een andere plaats wordt gesleept; kamerplanten plots helemaal ergens anders neergepoot worden en lampjes sneuvelen.
Ik ben het zat dat ze enkel kunnen spelen als we voor het avondeten aan tafel zitten. Ik spring uit mijn vel als ze hun lepels als springplanken voor de erwtjes op hun bord gebruiken.
Dus ja, zeuren, ik doe het ook. En laat nu net dát zijn wat ik helemaal niet wil zijn: een zeurmama.
Ik wil blij zijn en vrolijk en samen met mijn kinderen zo veel mogelijk gezellige momenten beleven. Meestal lukt dit wel, maar de realiteit is soms gewoon anders.
Reactie toevoegen