Vetschortje

door Adinda

Ondertussen zijn mijn koters 4 jaar en 2 jaar.
Of het leven nu gemakkelijker verloopt dan een jaar geleden? Ja en neen.

Ja, omdat ik mij niet meer constant ziek voel. Een sinusoperatie heeft mij dit voorjaar uit die negatieve spiraal gehaald.
Neen, omdat de fysieke vermoeidheid nog steeds mijn leven bepaalt. Mijn slaapschuld loopt op, want de jongste wordt nog veel en heftig wakker ’s nachts. Survival mode 2.0

Beter

En toch gaat het beter. Dat merk ik aan kleine dingen. En ook aan het feit dat ik er af en toe in slaag om te accepteren dat het nu loopt zoals het loopt.

Maar hey, ik ben sinds 4 maanden terug aan het sporten. Dat doet goed! Ik vond een formule die bij me past en die werkt. Ik combineerde het sporten met wat op mijn eten letten zonder dat ik het gevoel had op dieet te zijn. En ik verloor een aantal kilo’s: de plakkers van de laatste zwangerschap.

Na de sinusingreep voelde ik veel verbetering op fysiek vlak en kwam ook de nood om te bewegen, om fitter te zijn, om mijn conditie wat te verbeteren, om wat strakker in het vel te zitten J
Zo gedacht, zo gedaan.
Een nostalgisch en licht euforisch gevoel overviel me toen enkele weken geleden de jeans waarin ik me al jaren probeerde te wurmen plots paste. Het was precies alsof ik mezelf terugvond. “Hallo lichaam! Daar ben je terug!” Die jeans als een vreemde referentie waarvan ik nooit had beseft dat het er één was.

Bij de dokter

Onlangs was ik bij mijn huisarts voor een duizeligheidsprobleem. En passant vroeg ik nog iets i.v.m. mijn buik. Ik deelde mee dat ik weer was begonnen met sporten. Dat het mij goed deed. Dat ik zo content was om weer in mijn kleren te passen. Maar dat ik precies toch nog een stukje buik had waarvan ik de inhoud niet meteen kon plaatsen.

“Ha”, zei ze, “dat is een vetschortje. Typisch voor vrouwen die zwanger geweest zijn. Dat is een vetlaag die diende als bescherming voor de baby. Maar dat is nu uiteraard niet meer nodig.”

“En kan ik daar nog iets aan doen?” vroeg ik wat schaapachtig. “Ik sport nu wel regelmatig en doe redelijk wat buikspieroefeningen, maar dat stukje buik blijft precies toch wel het equivalent van een grote pot stevige vanillepudding.”

“Goh, neen. Dat blijft. Dat is voor de rest van je leven, dat vetschortje.”

Met zo’n typisch “ik vermoed dat dit niet is wat je wilde horen maar toch is het zo”-lachje erbij.

Ik was er vet mee, met haar uitleg.

Accepteren

Ik liet het even bezinken. 
En toen riep ik enigszins uitgelaten uit: “Oké, dit antwoord had ik niet verwacht, maar dank je wel voor de duidelijkheid. Ik moet duidelijk weer door een proces(je) van aanvaarding.”
Daar zat ik dan, met mijn schortje, mijn beschermingslaag die ik nooit meer nodig heb.
Een stukje lijf dat ik nu zal omarmen en liefhebben als nieuw deel van mezelf, als herinnering aan het fijne, veilige nest dat mijn buik ooit was voor mijn baby’s.
Als ’t dat maar is …

Reactie toevoegen

logo viva-svv

De inhoud van de site kan veranderen naargelang je een andere regio kiest.