Of ik de kinders mis
Ga je je kinderen dan niet missen? Daar had je ze weer. Die rotvraag. Die veel moekes absoluut als eerste moesten stellen. Nog voor ze eender wat zeiden. Nee, eerst even checken of ik de kinders niet zou missen.
Nee, hoor, ik ben blij dat ik er halftijds vanaf ben. Jammer eigenlijk dat we voor co-ouderschap gaan. Ik had liever voor het solo-ouderschap gegaan. Dat mijn man dan helemaal voor zich kreeg. Echt… wie geeft zijn kinders graag halftijds af?
En als dat al zo zou zijn, wie kan dat dan ongestraft luidop zeggen? Vooral tegen de moeke wiens leven enkel en alleen wordt opgevuld door haar Kinders? Tegen de moeke die ervan overtuigd is dat heel Facebook zit te wachten op een nieuwe foto van haar Kind op de schommel? Tegen de moeke die al last heeft van het lege nestsyndroom als het Kind naar school gaat? Tegen de moeke die geniet van hashtag kleine gelukjes omdat Kindlief schaterlacht?
Ja, ik ga mijn kinders missen. Ongelooflijk. Maar nee, niet elke minuut. Ook niet elk uur. En misschien niet elke dag. Dat weet ik niet. Maar ik ga ze missen. Ongelooflijk missen. En dat komt er gewoon bovenop. Bovenop de meest zware crisis die ik ooit gehad heb. Maar soms loopt het niet zoals je wil. Zit je aan het einde van je relatielatijn. Aan het einde van je zelfanalyse. Aan het einde van je strijd om het niet op te geven.
En dan, half verdoofd, hak je een knoop door. Waarbij je hoopt dat je weer actief en zelfs leuk kan leven. Dat je man dat ook kan. En vooral, dat je kinders dat kunnen blijven doen.