Soms scoort mijn man niet zo goed in de sectie ‘opruimen’. Andersom vindt hij vast hetzelfde van mij als het gaat over poetsen of chocoladeverbruik. Voor hem is de definitie van opruimen: ‘het verplaatsen van objecten’. Met daarachter de ijdele hoop dat deze objecten vanzelf verdwijnen of op de juiste plaats terecht komen. Er kan zelfs sprake zijn van een rotatiesysteem. Zo zijn er planken die naar het containerpark moeten. Deze heb ik al gespot in de kelder, de koffer van de auto en de gang (ja, in die volgorde).
Laatst had hij het glas, dat normaal in een afgesloten vuilbak ligt, in talloze – open (!) - plastieken zakjes gedaan. Deze werden, netjes op een rijtje, tegen de muur van het terras gezet. Gedurende een vijftal weken. Op die manier kon het glas gevuld worden met regen. Ik zag er de meerwaarde niet van in en werd, zonder enige aanloop, behoorlijk boos. Oplopende ergernissen van de voorbije dagen hadden tot deze uitbarsting bijgedragen. We belandden in de modus van beeld zonder klank.
Geen perfecte timing, we gingen net naar vrienden. Met de kinders. Daar zaten we dan bij de Vennekens. Elkaar niet aan te kijken. Amper een woord met elkaar uit te wisselen. Maar wel intens vriendelijk te wezen tegen onze gastheer en –vrouw. Op zulke momenten zijn kinders dankbaar. Ze waren een goede reden om op tijd naar huis te gaan. “Ze moeten écht op tijd gaan slapen.”
Eens in de auto kon het beeld weer vergezeld worden met klank. Negatieve klank welteverstaan. Er was nood aan wat geroep. Aan het smijten van verwijten. Aan het eruit gooien wat al enkele dagen was gestockeerd in onszelf. De kinders zaten er naar te kijken op de achterbank. Hopend dat het snel voorbij zou zijn. Mijn man wees me erop. Dat de kinders erbij waren. Dat doet hij altijd. En dan hebben we daar ruzie over. Of we ruzie mogen maken met hen als toeschouwer.
Een dagelijks schouwspel hoeft het niet te zijn, maar wat mij betreft mogen ze wel ruzie-tussen-mama-en-papa-ervaring opdoen. Disney of Studio 100 lijkt me geen goede basis om te leren hoe relaties in elkaar zitten. De realiteit mag best, ter aanvulling, getoond worden. Te veel ruzie is niet gezond, maar een ruzieloze relatie is dat evenmin. En dat weten ze best voor ze er zelf aan te beginnen. En wie weet pikken ze nog wat ruziestrategieën op bij mama en papa. Hoe je kan winnen. J
Reactie toevoegen