Dina Tersago noemde zichzelf in een recente aflevering van Het Huis op Eén een ploetermoeder. Wanneer Eric Goens - de programmamaker - onmiddellijk terugkoppelde dat dat wel heel negatief klinkt, antwoordde Dina simpelweg dat het met 2 jonge kindjes gewoon heel veel ploeteren is.

De voorbeelden die ze gaf om haar woorden te staven, waren voor mij heel herkenbaar. Haar kindjes zijn wildebrassen; doen hun eigen zin; en niets lijkt hen te raken. Om toch tot hen door te dringen, heeft ze al dingen geprobeerd die een pedagoog hoogstwaarschijnlijk niet zou goedkeuren.

Ik ben haar bijna dankbaar om haar eerlijke getuigenis op de openbare omroep, want voor heel even voel ik me niet abnormaal. Ik voel me gesterkt en gesteund, omdat er - zelfs in BV-land - nog moeders zijn waarbij het opvoeden niet helemaal van een leien dakje gaat.

Dus ja, ik ben hoogstwaarschijnlijk ook een ploetermoeder. Maar neen, beste lezer, dat is niet negatief. Want dat betekent alleen maar dat we wíllen ploeteren voor onze kindjes, omdat we op elk vlak het beste voor hen willen. Want ook dát vertelde Dina: dat ze haar wildebrassen enorm graag ziet en dat ze perfect gelukkig is. Het ene sluit het andere dus hoegenaamd niet uit.

Bedankt, Dina!